Rozdział 24.

Po półgodzinie byliśmy już w domu Taylor. W szybkim tempie zbierałam resztki jedzenia z podłogi, Harry poleciał na górę pościelić łóżko, a Niall i Amy zajęli się kuchnią. Byli sami we dwoje w jednym pomieszczeniu, ale wtedy nie miałam głowy, aby się tym zamartwiać. Moje czoło było całe spocone, a serce biło mi niespokojnie. W co ja się wpakowałam?
Gdy skończyliśmy, opadliśmy zgodnie na kanapę.
-Co ja jej powiem? - w mojej głosie można było wyczuć rozpacz.
-Trzeba coś wymyślić - rzekła przyjaciółka Nialla, która w drodze poznała całą historię.
-Ale co?! Jak ukryjemy to, że Taylor tu nie ma? - do oczu napłynęły mi łzy. Niall chciał mnie objąć ramieniem, ale Harry go wyprzedził. Kątem oka spojrzałam na Irlandczyka. Był lekko czerwony.
-Musisz powiedzieć jej prawdę - odparł, po chwili Hazz.
-Tak. Dobry pomysł - powiedziałam sarkastycznie. - Już możecie szykować się na mój pogrzeb.
-Nie masz innego wyjścia - zmarszczył brwi. - Chyba, że uciekniesz z kraju i zmienisz nazwisko.
Niall zakrył usta ręką, aby stłumić śmiech.
-To nie jest odpowiednia pora na żarty! - krzyknęłam z pretensją, wstając energicznie. - Jeżeli Jane odkryje, że spędziłam te trzy dni sama w domu, w wielkim mieście, to mnie zamorduje.
Zaczęłam chodzić w tą i z powrotem, strzelając palcami, a inni spoważnieli i z zapałem myśleli nad efektownym kłamstwem.
-Może powiedz, że Taylor gdzieś wyszła - podrzucił Harry.
-Człowieku! Jane tu nie zostanie na godzinę lub dwie. Jak wytłumaczę fakt, że Tay nie wraca do domu od paru dni?
Loczek nie odezwał się.
-No właśnie - westchnęłam i wznowiłam swój desperacki chód.
-A to, że miała jakąś nagłą sprawę i musiała wyjechać? - zaproponowała Amy.
-Jane tego nie kupi - odparłam z rezygnacją. Usiadłam na fotelu i spojrzałam na zegar, wiszący na ścianie. Minęła już godzina i dwadzieścia trzy minuty od telefonu menadżerki. Mogła zjawić się w każdej chwili. Wpatrywaliśmy się na swój wybrany punkt i nie odwracaliśmy od niego wzroku, do chwili, kiedy zabrzmiał dzwonek do drzwi. Każdy z nas podskoczył niespokojnie.
-Co robimy? - odezwał się Niall.
-Powiem jej prawdę - odparłam i niepewnie podniosłam się z miejsca. Szłam powoli. Bardzo powoli. Modląc się, żeby kosmici opanowali Ziemię. To byłby mój jedyny ratunek od tego, co się zaraz wydarzy.
Moja spocona dłoń leżała już na klamce. 3, 2, 1. Ostrożnie otworzyłam drzwi, a moim oczom ukazała się...
-Taylor?!
-Niespodzianka!
-------------------------------------------------------------------------------------
-Dlaczego tak szybko wróciłaś? Miałaś tam zostać do środy - zauważyłam. Wszyscy siedzieliśmy już w salonie.
-Mój menadżer załatwił mi na jutro występ w jakimś miejscu, nie pamiętam nazwy.
-To dzięki Bogu.
-Czyli przyjechałam w najlepszym momencie? - spytała Tay
-Tak! - krzyknęliśmy chórem, a następnie opowiedzieliśmy jej całą historię.
-Dobrze, że jesteś - odparłam.
-Ja też się cieszę! - podniosła się z fotela. - Kto jest głodny?!
Na naszych twarzach pojawiły się uśmiechy.
-Ja dziękuję. Straciłam apetyt - zachichotałam.
-Za to ja chętnie coś zjem - odparł Harry.
-Ja też - oznajmiła Amy, idąc za nimi do kuchni. Loczek zatrzymał się nagle.
-A ty Niall?
-Nie jestem głodny - wzruszył ramionami, a każdy z nas popatrzył na niego, jakby widział go po raz pierwszy.
-Kim jesteś i co zrobiłeś z Horanem?! - krzyknęła Amy i wszyscy wybuchnęli gromkim śmiechem. Po chwili, w pomieszczeniu zostaliśmy tylko ja i ON. Siedzieliśmy w ciszy, ale zdawało mi się, że chłopak chce coś powiedzieć. Po chwili, przysunął się do mnie. Nasze ramiona się dotykały, a moje serce wariowało. Gdy już Irlandczyk kierował się do tego, aby zacząć rozmowę, zadzwonił dzwonek do drzwi. Wstałam bez zastanowienia i otworzyłam. Tym razem była to już Jane. Rzuciła mi się na szyję.
-Klaudia! Nawet nie wiesz, jak się martwiłam. Twoja mama też. To ona kazała mi do ciebie lecieć.
Dzięki mamo.
-Jak widzisz nic mi nie jest - wymusiłam uśmiech. - Wchodź. Pewnie jesteś zmęczona.
Wzięłam jej torbę i wniosłam do salonu.
-Jane przyjechała - szepnęłam do Nialla, który od razy podniósł się z kanapy i podążył za mną do kuchni.
-Cześć dzieciaki!
-Dzień dobry - odpowiedzieli wszyscy.
Podeszła do Amy i uścisnęła jej rękę, przedstawiając się, a potem ruszyła w stronę Harry'ego.
-Drogi chłopcze, mam nadzieję, że miałeś na oku moją gwiazdeczkę - mrugnęła do niego okiem.
-Tak, zaopiekowałem się nią - loczek wyszczerzył zęby i objął mnie ramieniem. Po chwili, zrozumiał jak głupio zabrzmiały wypowiedziane przez niego słowa i jego twarz nabrała czerwonej barwy. Szybko zabrał rękę z moich barków.
-Mi nie o to chodziło - tłumaczył się, a każdy z nas wybuchł głośnym śmiechem. Ja oczywiście upadłam na podłogę.
-Taylor! - Jane przytuliła mocno dziewczynę.
-Miło cię widzieć - Tay musiała się schylić, aby objąć moją menadżerkę ze wzrostem 167 cm. Nawet ta kobieta jest wyższa ode mnie! Ja mam zaledwie 163.
-Wyjeżdżasz gdzieś? - zagadnęła menedżerka.
-Nie, dlaczego? - odparła dziewczyna.
-Zauważyłam jakąś walizkę przy schodach.
Zakrztusiłam się wodą, którą właśnie piłam, a wszyscy inni zamarli.
-Um... - moja przyjaciółka nie miała pojęcia, co powiedzieć.
-To moja - wypaliła Amy. - Zaraz wyjeżdżam, a chciałam jeszcze poznać Chloe i spędzić trochę czasu z kumplami.
Czekałam na reakcje Jane, strzelając cicho palcami i przegryzając wnętrze policzka.
-A, no dobra - rzuciła obojętnie. - Tay pokażesz mi pokój, w którym będę spała?
-Tak, jasne - dziewczyna wybudziła się z lekkiego szoku. - Proszę za mną.
Wyszły, a gdy kroki na schodach ucichły, wszyscy głęboko odetchnęliśmy.
-Jesteś wspaniała - zwróciłam się do Amy i zauważyłam cień uśmiechu na twarzy Nialla.
-To nic takiego. Działałam spontanicznie.
Zaczęliśmy żartować i śmiać się, kiedy nagle do kuchni wróciła Taylor.
-Boże. Myślałam, że już po nas - złapała się za klatkę piersiową i szeroko uśmiechnęła.
-Nigdy więcej nie będę kłamać - przyrzekłam.
-Jasne - Harry posłał mi znaczące spojrzenie.
-No, przynajmniej nie w takich sprawach - wyszczerzyłam do niego zęby.
-Myślicie, że czegoś się domyśla? - zagadnął Niall.
-Nie wydaję mi się - odparłam. - Wygląda na to, że się nam upiekło.
-Co się wam upiekło? - usłyszeliśmy głos Jane, która za chwilę już stała przed nami.
-Nic takiego - wyparowaliśmy wszyscy niewinnym głosem. Było to strasznie podejrzane.
-Um...Może w końcu coś zjemy? Siedzimy w tej kuchni już od godziny - przypomniał Niall, dzięki czemu rozładował tą napiętą atmosferę.
-Tak, tak. Idźcie do jadalni. Ja z Chloe wszystko przygotujemy - powiedziała Taylor, popychając wszystkich lekko w stronę dużego pokoju.
-Pomogę wam - oznajmił Horan.
-Mógłbyś? Ja w ogóle nie mam siły nic robić. Najchętniej wzięłam bym gorącą kąpiel i położyła się spać - szepnęła blondynka.
-To idź. My się wszystkim zajmiemy - zapewniłam przyjaciółkę.
-A Jane?
-Nie ma martw się, o nią. Wszystko jest pod kontrolą.
-Na pewno? - ja i Niall zgodnie skinęliśmy głowami. - No dobra, to powodzenia.
Taylor wyszła z kuchni i bardzo cicho ruszyła schodami na górę.
-Co robimy? - zapytał Irlandczyk.
-W piekarniku jest kurczak, a możemy zrobić do tego frytki. Są w zamrażarce. Hazz kupił chyba z trzy torby.
-Harry robił ci zakupy? - chłopak zdawał się być zdezorientowany.
-Taak. Dzisiaj, kiedy byłeś z Amy - odparłam trochę złośliwie, na co chłopak opuścił głowę z wyraźnym żalem. - Przepraszam.
-Nie masz za co - wzruszył ramionami i otworzył drzwi zamrażalki.
-Nie, naprawdę przepraszam - stanęłam na przeciwko niego, starając się, aby na mnie spojrzał. - Zachowuję się dziwnie. Odpycham cię, a wcale tego nie chcę. Nie chcę żebyś myślał, że nic do ciebie nie czuję jeżeli to nie prawda.
Utkwił we mnie swoje niebieskie, piękne tęczówki, a ja całą siłą woli próbowałam nie rozpłynąć się.
-Podobam ci się? - zapytał.
-Chyba tak - jakie chyba?! - Dlaczego tak cię to dziwi?
Chłopak parsknął.
-Nie wiem. Nie sądzę, że jestem na tyle atrakcyjny, żeby spodobać się takiej dziewczynie jak ty - jego policzki nabrały lekko różowej barwy.
-Nie wiesz, o tym, że jesteś piękny?
Zaśmiał się cicho.
-Nie. Ogólne uważam, że nie jestem.
-I to właśnie sprawia, że jesteś.
Jego policzki były już całkiem czerwone, ale nie obchodziło mnie to. Dla mnie mógłby być nawet zielony. I tak jest aniołem.
-------------------------------------------------------
-Żarcie! - krzyknął Harry, siadając od razu przy stole, który był już nakryty.
-Smacznego - odparłam, a po chwili zabrałam się do nakładania sobie pysznie, wyglądającego jedzenia. Wciąż czułam na sobie wzrok Horana. Serce biło mi jak nienormalne. Podniosłam głowę i znowu ujrzałam te błękitne, radosne oczy. Uśmiechnęłam się lekko, a on odwzajemnił ten gest, po czym wróciliśmy do pałaszowania kurczaka. Niby nic, a i tak poczułam te motylki w brzuchu.
-Gdzie Taylor? - zagadnęłam Jane, wciąż jedząc.
-W swojej sypialni - powiedziałam ostrożnie.
-Co ona tam robi?
-Powiedziała, że jest zmęczona i poszła spać.
-Spać? - kobieta podniosła wzrok. - Co ją tak zmęczyło?
Popatrzyłam po wszystkich, szukając od nich pomocy.
-Byliśmy dziś na basenie - wypalił nagle Harry. - Tay właściwie nie wychodziła z wody. - Byłam pod wrażeniem. Styles jest zawodowym kłamcą. Jane to kupiła.
Gdy stukanie widelców ustało, a każdy talerz został odniesiony, opadaliśmy wszyscy na wolnych siedzeniach. Ja usadowiłam się na kanapie, a obok mnie Niall, Harry i Amy. Jane usiadła na fotelu. Włączyłam telewizor. Po piętnastu minutach do pokoju weszła Tay.
-Hej, co oglądacie? - położyła się na drugim fotelu.
-Odpoczęłaś? - zapytała Jane, nie dając nam odpowiedzieć na zadane pytanie.
-Hm..tak - przyjaciółka wymieniła ze mną szybkie spojrzenie.
-Fajnie było na basenie? - kobieta ciągnęła swoje przesłuchanie.
-Jakim...
-Tay, jesteś głodna? - spytałam szybko, żeby uniknąć wtopy dziewczyny.
-Tak, konam z głodu - odparła i szybko podniosła się z siedzenia.
-Macie się nigdzie nie ruszać! - jej ton nabrał przerażającej barwy. W pokoju zapanowała grobowa cisza. - Myślałyście, że to przede mną ukryjecie?
-Nie wiem o czym mówisz - czego się odzywasz idiotko!
-Zastanawiasz się pewnie, dlaczego przyleciałam do L.A bez zapowiedzi - świdrowała mnie swoim wzrokiem. - Powodem jest to! - chwyciła laptop, leżący na stole i szybko wystukała adres jakiejś strony. Naszym oczom ukazała się fotografia Taylor ze swoją mamą i notka, o tym, że była w Nashville.
-Jane ja.. - zaczęłam.
-Jak mogłaś mnie tak oszukać?!
-Nie chciałam - opuściłam głowę. Miałam łzy w oczach.
-Nie chciałaś?! Odkąd tu przyjechałam okłamujecie mnie na każdym kroku. Miałam nadzieję, że jak się tu pojawię to w końcu wyznasz mi prawdę!
Nie dałam rady już powstrzymać łez. Wszyscy się we mnie wpatrywali, a ja czułam okropny wstyd.
-Na was wszystkich się zawiodłam. Na tobie też Taylor - dziewczyna także się na nią nie patrzyła.
-Przepraszam - odparłam cicho.
-Na to już za późno Chloe - oznajmiła. - Pakuj się. Za godzinę mamy lot powrotny do Londynu.
Posłusznie poszłam na górę, a za mną Harry. Weszłam do pokoju i od razu wybuchnęłam gromkim płaczem. Usiadłam na skraj łóżka, a loczek obok mnie.
-Cicho. Nie płacz - mówił, pocierając delikatnie moje plecy.
-Co ja zrobiłam?!
-Każdy popełnia błędy.
-Ona mi już nigdy nie zaufa! - położyłam się, kładąc głowę na poduszkę i cicho w nią łkałam. Styles wstał i zaczął pakować moje rzeczy do walizki. Gdy po paru minutach zorientowałam się, co robi, podniosłam się.
-Nie musisz mi pomagać. Sama to zrobię - odepchnęłam go, a on niespodziewanie  mocno chwycił moją rękę. Spojrzałam na niego ze strachem.
-Boisz się mnie? - wyczuł moje emocje i rozluźnił uścisk.
-Nie. Przepraszam. Zdziwiło mnie twoje zacho...
Nie zdążyłam dokończyć, bo chłopak już przyciskał mnie do swojej piersi.
-Harry co ci jest? - spytałam zbita z tropu.
-Nie chcę, żebyś wyjechała. Nie chcę, żeby była uziemiona. Nie chcę żyć, nie spotykając się z tobą.
Zamarłam. Nie spodziewałam się takich wyznań.
-Hazz...
Chłopak znowu mnie przytulił, a z moich oczu zaczęły płynąć, pełne smutku, gorące łzy.