Rozdział 20.

-Co robiliście?

-Nic.

-Powiedz!

-Nie ma o czym opowiadać. 

Harry skrzywił się i patrzył na mnie podejrzliwie. Przyszedł do mnie o trzynastej ledwo żywy i od godziny wylegiwaliśmy się na kapie, jedząc słone paluszki.

-Może się jeszcze prześpij - zaproponowałam.

-Nie zasnę, dopóki nie powiesz, co zaszło wczoraj między tobą, a Niallem.

-Mówię ci, że nic nie było.

-Kłamiesz.

-Jedynym kłamcą w tym pokoju jesteś ty - odparłam zdenerwowana.

-Co? - chłopak podniósł się zdezorientowany.

-Tamta płyta, co znalazłam u was w pokoju. Nie jest twoja - nie patrzył na mnie. - Jest Nialla, prawda?

-Czy to ma takie wielkie znaczenie?! - wybuchnął.

-Tak! Chcę wiedzieć, dlaczego mnie okłamałeś!

Nie odpowiedział. Stał, wziął kurtkę i wyszedł z domu, trzaskając drzwiami. Nie ruszyłam się. Nadal patrzyłam na miejsce, na którym przed chwilą siedział. O co mu chodzi?

Nie chciałam tak tego zostawić. Chwyciłam kurtkę i wybiegłam na podwórko. Niestety, Harry'ego już nigdzie nie było widać. Wezwałam więc, taksówkę i pojechałam do hotelu, w którym mieszkali chłopcy. 

Pogoda nie była za dobra. Wręcz przeciwnie. Czułam, że marzną mi palce u rąk. Nie miałam ze sobą rękawiczek, więc włożyłam dłonie do kieszeni kurtki. Na miejsce dotarłam w piętnaście minut. Zapłaciłam kierowcy i szybko udałam się w stronę recepcji. Stałam tam też ktoś jeszcze. Obdarował mnie uroczym uśmiechem, a ja zrobiłam to samo.

-Co tu robisz? - spytał Niall.

-Szukam Harry'ego - wypaliłam bez zastanowienia.

-Ah...- chłopak wydawał się być rozczarowany. Zrobiło mi się głupio.

-Hej, Niall?

-Tak? - podniósł wzrok.

-Chcesz się gdzieś przejść?

-Z kim?

-Ze mną - parsknęłam śmiechem.

-Tylko ty i ja? - zapytał, a ja zachichotałam.

-Tak. Tylko ty i ja - potwierdziłam.

-Jasne!

-Tylko weź coś ciepłego. Jest strasznie zimno na dworze.

-Ok. To...poczekasz?

-Pewnie. 

Po siedmiu minutach, szliśmy chodnikiem rozmawiając i wymieniając się malowniczymi uśmiechami.

-Co chciałaś od Harry'ego? - zagadnął niespodziewanie blondyn.

-Nieważne.

Chłopak nie chcąc dalej brnąć tematu, zaczął wypytywać o mój nowy film.

-Jak się skończy?

-Jak pójdziesz to kina to się dowiesz - odpowiedziałam chytrze.

-Na pewno się wybiorę! Muszę go zobaczyć. Jestem przekonany, że to będzie hit - uśmiechnął się szeroko.
-Możemy iść na niego razem - powiedziałam bez namysłu.
-Na premierę? - upewnił się.
-Jasne - wzruszylam ramionami, a w środku tańczyłam z podekscytowania.
-Z wielką chęcią.
-Czyli jesteśmy umówieni?
-Tak. Na za... - chlopak zaczał liczyć na palcach - ...4 miesiące - oboje się uśmiechnęliśmy. Spacerowaliśmy dalej. Powoli moje palce u nóg i rąk zaczęły zamarzać i cała trzęsłam się z zimna. Niall, widząc to zaproponował wejście do kawiarni. Zgodziłam się. Weszliśmy do środka, a strumień ciepłego powietrza, wypęłnił moje całe ciało. Było tu przytulnie i panowała miła atmosfera. Irlandczyk pomógł mi zdjąć kurtkę i powiesił ją na wieszaku. Usiedliśmy przy stoliku. Muszę zwrócić uwagę, na to, że blondyn poczekał, aż pierwsza zajmę swoje miejsce.
-Mam ochotę na kakao. A ty?
Oczy mi zabłyszczały.
-Uwielbiam kakao.
Uśmiechnął się i spojrzał mi w oczy, tak samo jak w tamtą noc. Poczułam dreszcze na rękach, a moje serce waliło jak opętane. Dlaczego on jest taki seksowny i słodki jednocześnie?
Kelnerka przyniosła nam zamówiony napój.
-Coś jeszcze państwo sobie życzą? - spytała kobieta z życzliwym uśmiechem.
-Jestem głodna/y - oznajmiliśmy jednocześnie, a następnie głośno się zaśmialiśmy.
Długo zastanawialiśmy się nad odpowiednm daniem. Ostatecznie wybraliśmy szarlotkę z bitą śmietaną. Gdy już ją spałaszowaliśmy, wyszliśmy z budynku i postanowiliśmy wrócić, gdyż było za zimno na dalszy spacer. Niestety nie udało nam się złapać taksówki, dlatego musieliśmy iść pieszo.
-Chloe, twoje ręce!
-Co z nimi?
-Są całe sine. Masz to! - pospiesznie zdjął rękawiczki ze swoich dłoni i nałożył je na moje. Długo je trzymał, lekko pocierając.
-Lepiej? - spytał z troską.
-Tak - uśmiechnęłam się. On też. Wtedy uświadomiłam sobie, że nasze głowy są oddalone od siebie tylko kilka centymetrów. Motylki w brzuchu dały o sobie znać. Chłopak wpatrywał się w moje oczy. Nasze czoła prawie się ze sobą stykały. Cicho przełknęłam ślinę. Blondyn był już bardzo blisko. Ledwo zamknęłam oczy, a nagle poczułam jak zostaję opryskana wodą przez rozpędzony samochód.
-Kurwa... - ogarnął mnie okropny chłód. Niall nie zastanawiając się, wybiegł na ulicę i wezwał taksówkę. Po chwili mu się udało. Wziął mnie w objęcia i podprowadził do pojazdu.
-Zaraz będziemy, tylko proszę nie choruj - odparł błagalnym tonem.
-Spróbuję - uśmiechnęłam się słabo.
Przez całą drogę, chłopak tulił mnie do siebie. Gdyby nie to, że byłam cała zziębnięta, to czułabym się jak w niebie.
Dojechaliśmy do hotelu, szybko wysiedliśmy z auta i zaraz byliśmy już w pokoju chłopaków.
-Hej, Chleo co... Co wam się stało?! - Liam wytrzeszczył oczy na nasz widok.
-Kałuża. Samochód. Masakra - wytłumaczyłam zwięźle.
-Oni nie potrafią jeździć w tej Ameryce - stwierdził Zayn. - Dam ci jakieś suche ciuchy.
-Dzięki - uśmiechnęłam się i ruszyłam w stronę łazienki, aby wytrzeć włosy. Stał tam też Niall.
-Przykro mi - odparł.
-To nie twoja wina.
-Ja nas zatrzymałem. Jak zachorujesz to będziesz mogła mnie obwiniać.
Nie zdążyłam nic powiedzieć, bo Malik przyniósł mi już ubrania, a blondyn wyszedł z toalety. Szybko się rozebrałam, wytarłam ręcznikiem, włożyłam, przesiąknięte perfumami mulata, ciuchy i wróciłam do pokoju. Moim oczom ukazał się Harry. Wnioskowałam, że dopiero wrócił, gdyż miał na sobie jeszcze kurtkę i buty, a jego policzki były lekko zaróżowione. Spiorunował mnie spojrzeniem. Tak, jak wtedy na urodzinach Zayna. Przeszedł mnie lęk.
-Harry... - zadrżał mi głos.
-Chodź ze mną - nakazał, otwierając drzwi na korytarz.
Chłopcy patrzyli na nas z niezrozumieniem. Wymieniłam z Niallem znaczące spojrzenie, a ten skinął głową.
-Słuchaj... - zaczął loczek, gdy byliśmy już w holu. - Nie chciałam cię okłamać.
-To nie było takie wielkie kłamstwo...
-Nie wiem, dlaczego to zrobiłem - kontynuował. - Ja chyba... - przerwał.
Patrzyłam na niego z zaciekawieniem, oczekując wytłumaczenia. Chłopak zawahał się.
-Chyba po prostu bałem się, że będziesz zła, bo nie mam twojej płyty - kąciki jego ust lekko się uniosły.
-Ty dziwny jesteś - zaśmiałam się i potargałam jego czuprynę, którą od razu poprawił. Następnie wróciliśmy do pokoju. Czy myślałam, że powód jego kłamstwa był inny? Tak, byłam tego pewna.
----------------------------------------------------------------------------------
O osiemnastej, ja, Harry, Niall, Louis i Eleanor, wybraliśmy się do restauracji. Liam był już wcześniej umówiony z Danielle, a Zayn postanowił zostać w hotelu i odpoczywać po wczorajszej imprezie.
-Co chcecie do picia? - zapytał nas Irlandczyk, gdy już siedzieliśmy przy stoliku.
-Ja poproszę martini - oznajmiła El.
-Ja chcę piwo - powiedział Lou.
-Ok. Chloe? Harry?
-Ja też piwo. Może mnie nie wsadzą za to do więzienia - wszyscy wybuchnęli gromkim śmiechem. Niall spojrzał na mnie.
-Dla mnie coca-colę.
-No dobra - blondyn wezwał kelnera i złożył zamówienie. Sam też poprosił o colę.
Kiedy dostaliśmy już swoje napoje, Tomo uniósł swój kieliszek.
-Za spotkanie!
-Zdrowie! - krzyknęli wszyscy, naśladując chłopaka. Rozmawialiśmy, żartowaliśmy, a ja i Niall wciąż rzucaliśmy sobie ukradkowe spojrzenia, lekko się uśmiechając. Czułam na sobie wzrok Stylesa. Odwróciłam się do niego.
-Co tam? - zagadnęłam.
-Nic - odburknął.
-Możesz mi powiedzieć, o co ci chodzi? - szepnęłam.
-Nie - podniósł kufel i wypił z niego duży łyk piwa - Idę tańczyć.
Wstał i podszedł do jakiś skąpo ubranych dziewczyn, po czym razem z nimi udał się na parkiet. Przyglądałam się temu nieco zdezorientowana. Po chwili, ujrzałam, że przy stoliku zostałam tylko ja i Niall.
-Też nie wiem, co mu się stało - odparł. - Od rana się tak zachowuję.
Nie odezwałam się, wciąż nad czymś rozmyślając.
-Może idź z nim pogadać - zaproponował.
-Nie chcę.
-Może go jakoś udobruchasz.
-Obawiam się, że to właśnie przeze mnie ma taki zły humor.
-Dlaczego?
Mogłam powiedzieć "nieważne", ale miałam dziwną chęć opowiedzenia mu całą historię.
-Wyjdziemy na dwór? - spytałam.
-Dobrze - zgodził się blondyn. Pomógł nałożyć mi kurtkę, a następnie włożył swoją.
Spacerowaliśmy chodnikiem. Było trochę zimno, ale mając przy sobie tak wspaniałego chłopaka, zapomniałam o tym. Szliśmy w ciszy. Horan czekał, aż coś powiem. Odetchnęłam.
-To jest trochę dziwne - odparłam, a chłopak wpatrywał się we mnie z zaciekawieniem. Opowiedziałam mu, o tym jak Harry mnie okłamał i jak zachował się, gdy zapytałam go, dlaczego to zrobił.
-Trzasnął drzwiami. Potem, tam w hotelu, powiedział, że bał się mojej reakcji, na to, że nie ma mojej płyty i dlatego skłamał.
-No dobra, ale dlaczego od razu ci tego nie powiedział, tylko zdenerwowany wyszedł z domu. I w ogóle, czemu teraz ma zły humor?
-Właśnie nie wiem - wpatrywałam się w chodnik.
-Wszystko będzie dobrze - uśmiechnął się lekko, a ja znowu utonęłam w jego oczach. Nie wiedząc kiedy, stanęłam.
-Co jest? - zaniepokoił się.
-Masz piękne oczy - wypaliłam bezmyślnie, a chłopak się zarumienił. Ocknęłam się. - Przepraszam, nie chciała....
-Twoje są piękniejsze - przerwał mi, a ja miałam wrażenie, że moje serce, zaraz wystrzeli mi z piersi.
-Ej! Co wy tu robicie? - w naszą stronę biegł Louis. - Szukaliśmy was po całej restauracji.
-Chcieliśmy się tylko przejść - wzruszył ramionami Niall.
-Musimy wracać. Harry jest zalany.
-Co? - przestraszyłam się. - Gdzie on teraz jest?
-U Paula w samochodzie z Eleanor. Idziecie?
Spojrzałam na Nialla.
-Niedługo wrócimy - odparł chłopak.
-Jak chcecie. Widzimy się później - odwrócił się i pobiegł przed siebie.
-Nie chciałabym się teraz z nim widzieć.
-Rozumiem.
Uśmiechnęłam się.
-Wiesz, na co mam ochotę? - zagadnęłam.
-Hm...Niech pomyślę... - zrobił twarz myśliciela. - Na gorące kakao?
-Zgadłeś - wyszczerzyłam zęby i oboje udaliśmy się w stronę "naszej" uroczej kawiarni.
---------------------------------------------------------
O godzinie dwudziestej drugiej byłam, już w domu, utulona w ciepłą kołdrę Rozmyślałam nad tym, co się dzisiaj wydarzyło. Humorzasty Harry. Idealny wieczór spędzony z Niallem. No, prawie idealny. Pijany Styles wciąż chodził mi po głowie. Bałam się, że coś mu się stanie.
Położyłam laptop na kolana i weszłam na twittera. Oczywiście wszędzie pisali o mnie i o Niallu. Nawet są już zdjęcia z dzisiaj. Szybcy są. Nie przeszkadzało mi to jednak. Starałam się omijać przykre komentarze. Odpisałam paru fanom, a po trzydziestu minutach zapadłam w głęboki sen.
------------------------------------------------------------------
Obudził mnie dzwonek do drzwi. Wstałam niechętnie i otworzyłam je. Ku mojemu zaskoczeniu stał tam, nie kto inny, tylko sam Harry Styles.
-Mogę wejść? - zapytał bez przywitania.
-Właź.
Zamknęłam za nim drzwi i stanęłam w korytarzu z rękoma skrzyżowanymi na piersi, piorunując go wzrokiem.
-Nie patrz się tak na mnie - nakazał.
-Dlaczego? - spytałam opryskliwie.
Milczał, wpatrując się w podłogę.
-Przepraszam za wczorajsze zachowanie. Kiedy zobaczyłem, że ty i Niall gdzieś zniknęliście wkurzyłem się. Dlatego się upiłem - mówił to ze wstydem na twarzy.
-Ty jesteś zazdrosny - stwierdziłam, wcześniej się nad tym nie zastanawiając.
-Byłem...
-Harry! Dlaczego?! - uśmiechnęłam się szeroko.
-Bo... - odchrząknął. - Bo bałem się, że cię stracę.
-O czym ty mówisz?
-Byłem zły jak powiedziałaś, że podoba ci się Niall. Nie chciałem, żebyście się do siebie zbliżyli. Potem, na imprezie, zauważyłem, że wciąż się na niego gapisz i jako przyjaciel, musiałem coś z tym zrobić. Na drugi dzień byłem wściekły na siebie.
Wciąż patrzyłam na niego z zdezorientowana.
-Nie chcę się tobą dzielić - powiedział cicho.
-Powinieneś teraz porządnie dostać w ten pusty łeb!
Chłopak pokazał swoje wszystkie białe zęby, co sprawiło, że mimowolnie się uśmiechnęłam.
-Nienawidzę cię - odparłam.
-Ale mi wybaczysz - stwierdził loczek.
-Niestety.