Rozdział 13.

Resztę niedzieli spędziłam, na patrzeniu się w sufit. Wiem, nie za bardzo kreatywne zajęcie, ale nie miałam siły nigdzie wychodzić, ani z nikim rozmawiać. To dziwne, jak w jednej chwili może się wszystko popsuć.

W poniedziałek, One direction dali swój pierwszy koncert z trasy koncertowej. Chciałam iść, miałam nawet kupiony bilet, ale oddałam go innej directioner. Od dłuższego czasu, mój przycisk "fanka" był wyłączony. Nie byłam w stanie spojrzeć MU w twarz. 

Dni mijały, a ja żyłam według swojej codziennej rutyny: pobudka, śniadanie, poranna toaleta, szkoła, dom, odrobienie lekcji, plan, dom, lenistwo.

W końcu nadszedł, długo oczekiwany, okres świąteczny. Dwudziestego drugiego grudnia poleciałam do Polski. Przez dwa dni pomagałam mamie w pracach domowych.

Wigilię spędziliśmy w domu siostry mojej mamy. Nasz rodzina jest duża i zawsze jest mnóstwo śmiechu. Gdy tak siedzieliśmy wszyscy razem przy wigilijnym stole, patrzyłam na ich roześmiane buzie i dopiero wtedy uświadomiłam sobie, jak bardzo mi ich brakowało. 

Niestety, drugiego dnia świąt musiałam już wracać do Londynu, ponieważ następnego wznowiono nagrania do filmu. Z wielkim żalem opuszczałam swoje rodzinne miasto. 

Sylwester spędziłam skromnie, w domu, wraz z Jane. Zrobiłyśmy sobie seans sagi 
„Zmierzch”. O pierwszej w nocy byłam już w łóżku. 

Myślałam, że w nowym roku nie stanie się nic nadzwyczajnego, ale pomyliłam się.

O godzinie piętnastej dwadzieścia pięć zadzwonił mój telefon. Spojrzałam na wyświetlacz i wtedy zamarłam. To był Harry. Ręce drżały mi jak opętane. Nie wiedziałam czy mam odebrać. Gdy już miałam zamiar to zrobić, sygnał ustał. Zawiedziona położyłam telefon z powrotem na biurku. Ledwo co wyszłam z pokoju, a znowu usłyszałam ten sam dzwonek. Tym razem szybko wzięłam komórkę i odebrałam.

-Halo. - wstrzymałam oddech.

-Chloe? Tu Zayn Malik. - odetchnęłam.

-Hej. Tak to ja, co tam?

-Dzwonię, żeby zaprosić cię na moje urodziny.

-Mnie? - byłam zaskoczona.

-Tak ciebie. - zaśmiał się. - To nie będzie taka wielka impreza, jak u Taylor. Będzie tylko parę osób. Więc jak?

Totalnie mnie zszokował. Spotkaliśmy się tylko raz. Chyba serio mnie polubił. Byłam przekonana, że Harry z żadnemu z nich nie opowiedział o sytuacji, która zaszła między nami.

-No nie wiem. Prawie się nie znamy...

-I co zgodziła się? - usłyszałam znajome głosy po drugiej stronie słuchawki.

-Poczekaj Louis, rozmawiam z nią właśnie. - odpowiedział mulat.

-Przypomnij jej, że obiecała. Na mały palec! - odezwał się Liam.

Głośno się zaśmiałam.

-Słyszałaś ich? - zapytał Malik.

-Tak. Już wiem, dlaczego mnie zapraszasz.

-Cały dzień nie dawali mi spokoju. - odparł. - Ale ja oczywiście też chcę, żebyś się pojawiła. Z chęcią lepiej cię poznam.

Już miałam się zgodzić, ale przypomniałam sobie o Harry'm. Na pewno tam będzie. Nie wyobrażałam sobie naszego spotkania.

-Nie wiem...- zaczęłam.

-Prosimy! - krzyknęli chórem, co wywołało u mnie atak śmiechu.

-No dobra! - nie mogłam się im oprzeć. 

Usłyszałam krzyki radości. Ja też byłam bardzo podekscytowana. Chyba powoli, moje "fankowskie" alter ego, powracało. 

-Kiedy to będzie?

-Urodziny mam dwunastego, ale będę robił dzień po, o osiemnastej, pasuje?

-Jasne.

-A i Chloe?

-Tak?

-Szczęśliwego nowego roku.

Uśmiechnęłam się.

-I nawzajem. 

Nacisnęłam czerwoną słuchawkę, po czym zaczęłam piszczeć i biegać po domu, kompletnie nie kontrolując tego, co robię.

-Ej mała! Co jest? Co się stało? - Jane zaniepokoiło moje zachowanie. 

-Ja...ja...i..idę.. - bez wątpliwości przycisk "fanka" był włączony.

-Uspokój się i powiedz o co chodzi. - kobieta złapała mnie za ramiona i lekko mną potrząsnęła.

-IDĘ NA URODZINY ZAYNA MALIKA! 

Jane nie rozumiała mojej ekscytacji. I nie dziwiłam jej się. Mało kto rozumie zachowanie Directioners. 

-----------------------------------------------------------------------------

Dwunastego stycznia złożyłam Malikowi życzenia urodzinowe na twitterze. Nie miałam jego numeru, a nie chciałam ryzykować dzwonieniem do Harry'ego. 

Wciąż bałam się spotkana z nim. Nie rozmawialiśmy, od tego wydarzenia w hotelu. 

Może nie będzie tak źle? - starałam się przekonywać, jednak wiedziałam, że oszukuję samą siebie.

Następnego dnia wstałam wcześnie i poszłam do centrum kupić jakiś ciuch na wieczór, a także prezent dla kolegi. 

Po drodze spotkałam trzy fanki, dla których dałam autografy, a potem zaprosiłam je na lody. 

-Co dziś porabiacie? - zagadnęłam.

-Pójdziemy chyba do kina. - odpowiedział jedna z nich.

-A wieczorem pod dom One direction. - zaśmiała się druga.

-Haha, po co? - zadałam głupie pytanie.

-Dzisiaj będzie miał imprezę urodzinową. - przypominam, że Directioners są jak FBI. - Może nas wpuszczą...przez przypadek.

Każda z nas wybuchła głośnym śmiechem. 

-Poczekaj. Ty się z nimi kumplujesz, prawda? - odniosłam wrażenie, że jest ona prawdziwą Springer. 

-Tak. Można tak powiedzieć.

-Będziesz tam? - zapytała następna.

Nie wiedziałam czy mam skłamać, czy powiedzieć prawdę. Bałam się, że poproszą mnie o to, żebym pomogła im się tam wbić. 

Na szczęście, z trudnej sytuacji uratował mnie, wychodzący ze sklepu, Ben. 

-Hej Chloe! Musimy już się zbierać. Pożegnaj koleżanki.

-Przepraszam, ale muszę lecieć.

Uścisnęłam każdą z nich i pobiegłam w stronę ochroniarza i razem ruszyliśmy w stronę domu. 

O czternastej zawiózł mnie na plan, tego dnia robiliśmy zdjęcia z jednej sceny, a o siedemnastej byłam już z powrotem. Szybko pobiegłam do łazienki, wzięłam prysznic, ubrałam się (koszula i spodnie) i zrobiłam makijaż. 

Wyjechaliśmy o siedemnastej pięćdziesiąt i po piętnastu minutach byliśmy na miejscu. 

-Zadzwoń jak będziesz chciała wracać. - nakazał Ben.

-Ok. 

Wysiadłam z auta i ruszyłam w stronę wejścia. Nacisnęłam dzwonek. Drzwi otworzyły się po trzech minutach.

-Cześć. - przywitałam się cicho patrząc na stojącego przede mną chłopaka z bujnymi lokami.