Rozdział 15.

-Dobry wieczór. - przywitałam Jane, która oglądała telewizję.

-Wieczór? - kobieta była oburzona - Jest za piętnaście dwudziesta trzecia.

-Przepraszam, ale straciłam rachubę czasu. To się nie powtórzy. - nie chciałam się kłócić i psuć sobie humoru.

-No, mam nadzieję. Jutro z rana musisz jechać na plan. Powinnaś się wyspać.

-No to może najlepiej już pójdę do swojego pokoju? - powiedziałam, kierując się w stronę schodów.

-Tak, to dobry pomysł. - odparła zdecydowanie Jane.

-Dobranoc.

-Dobranoc, mała. - znowu poczułam to ciepło w sercu.

Uśmiechnęłam się i pobiegłam na górę. Weszłam do toalety i wzięłam długi, relaksujący prysznic. Letni strumień wody spływał po moim ciele. Czułam się wspaniale. Przypomniałam sobie wers, który sama wymyśliłam. Znajdziesz we wszystkim piękno, kiedy otworzysz swoje serce i uwierzysz w dar przyjaźni.

Muszę dokończyć tą piosenkę.

Wyszłam spod prysznica, zmyłam makijaż, umyłam zęby i, już w pokoju, usiadłam przy biurku z kartką papieru i długopisem w ręku. Muszę zwrócić uwagę, na to, że to nie jest zwykły długopis. Dostałam go od Taylor na moje 14. urodziny i napisałam nim pierwszą piosenkę, a także pozostałe. 

Zawsze podczas pisania tekstu, musiałam widzieć osobę, o której on był. Wyjęłam więc z albumu zdjęcie Emilki, w telefonie wyświetliłam wspólną fotkę z Tay, a w internecie znalazła fotografię przedstawiającą mnie i Harry'ego, w kolejce górskiej, trzymających się za ręce. Spojrzałam na nich i wtedy słowa wychodziły z długopisu jak zaczarowane. Nie minęło piętnaście minut, a cały tekst był już gotowy. Dumna ze swojego dzieła, położyłam się do łóżka i po chwili zasnęłam. Bez żadnych męczących zmartwień. 

--------------------------------------------------------------------------------------

28. stycznia, Harry wszedł do mojego domu bez pukania. Od jakiegoś czasu robił tak często.

-Dzień dobry, jest Chloe? - usłyszałam jak zwraca się do Jane.

-Tak, na górze. - rzuciła obojętnie. Widok Stylesa, wchodzącego, bez zaproszenia, do naszego domu, wcale jej nie zdziwił.

-Hej, Dusia! Jesteś. - uwielbiałam jak zdrabniał moje polskie imię. Robił to z niesamowicie śmiesznym akcentem.

-Tak, tak. Właź. - zaprosiłam go do pokoju.

-Co porabiasz? 

-Właśnie miałam zamiar robić twitcam.

-No to dawaj.

-No nie wiem... - wahałam się.

-Co nie wiesz? Włączaj to.

-Słuchaj, czy to nie będzie dziwne, że Harry Styles jest u mnie w domu?

-A czy ty zapomniałaś, że ludzie wiedzą, że się przyjaźnimy?

Odkąd się pogodziliśmy, nie ukrywaliśmy się przed paparazzi czy przed fanami. Każdy miał prawo, o tym wiedzieć. Niestety, bałam się reakcji directioner. Tego, że mnie nie zaakceptują. Kocham wszystkie directioners, przecież to moja rodzina, i obawiałam się, że będą mnie hejtować, ale muszę przyznać, że nie jest tak źle. Jasne, na początku większość fanek była oburzona i mieszała mnie z błotem, ale na szczęście Harry zainterweniował. Napisał na twitterze, że nie życzy sobie, aby obrażać jego przyjaciółkę i poprosił, żeby nie robili tego publicznie, bo to go rani. Od tego momentu widziałam mniej obelg na swój temat. Hazz jest słodki. 

-No dobra. - powiedziałam niepewnie.

Włączyłam kamerkę. 

-Heej! - pomachałam do ekranu komputera. - Mam tutaj niesamowitego gościa. Przywitajcie Harry'ego!

-Cześć! - loczek uśmiechnął się, pokazując swoje wszystkie białe zęby.

-Przed chwilą przyszedł. Właśnie po co przyszedłeś? - zwróciłam się do chłopaka. Bardzo często robiłam twitcamy i nie czułam żadnego stresu. Po prostu zachowywałam się zwyczajnie, jakby wcale nie widziało mnie ponad tysiąc osób. 

-To tajemnica. - uśmiechnął się niewinnie.

Błyskawicznie pojawiły się tweety od fanów, domagających się ujawnienia sekretu. Jednak Harry był nieuległy. 

Rozmawialiśmy i wygłupialiśmy się przed kamerką dobrą godzinę. 

-Wybaczcie, ale musimy już lecieć. Miło było was...- przerwałam szukając słowa.

-Zabawiać. - podsunął mi chłopak.

-Tak, tak dokładnie. - uśmiechnęłam się szeroko. - To pa i do zobaczenia niebawem!

Wyłączyłam stronę i zwróciłam się do Harry'ego.

-No gadaj, co to za tajemnica. 

-Aj...nieważne... - droczył się ze mną.

-To nie. - rzuciłam, udając, że mi na tym nie zależy.

-Dobra powiem ci. - wiedziałam. - Wiesz, że 1. lutego kończę 18 lat. 

-Nie mów mi, że szykuje się następna impreza. - zaśmiałam się.

-No to ci nie powiem. - założył ręce na piersi i udał obrażonego.

-No dobra, sorry. Kiedy się odbędzie?

-No myślałem, że jak masz cały luty wolny, to najlepiej w dzień urodzin.

-Aww, myślałeś o mnie. - popatrzyłam na niego czule.

-Zawsze o tobie myśle. - powiedział przesadnie poważnie, dotykając mojego ramienia

Ze śmiechu upadłam na podłogę. 

-Jesteś nienormalny. - stwierdziłam.

-I za to mnie kochasz. - uśmiechnął się, pokazując dołeczki w policzkach.

-A gdzie robisz te urodziny?

-No i tu jest problem. - posmutniał. - Chłopcy naciskają na Los Angeles, a ja wiem, że ty możesz mieć problem z namówieniem Jane.

-Aww, i znowu o mnie pomyślałeś. 

-Przestań, mówię poważnie. - powiedział, ale oczywiście z uśmiechem.

-Jakoś ją namówię.

-Tak myślisz?

-Jasne, tylko powiedz mi, co za kretyn robi swoje osiemnaste urodziny w Ameryce? - spytałam z ironią.

-Dlaczego? - nie ogar.

-Tam można pić alkohol dopiero od 21. roku życia.

-Hm, słuszna uwaga. - odparł, robiąc przy tym minę myśliciela. 

-Też tak myślę. 

-Ale wiesz co?

-Tak? - spytałam.

-Los Angeles to jest piękne miasto, a ja mam niemiłe wspomnienia z nim związane.

Przełknęłam ślinę. Wiedziałam, o co mu chodziło.

-Ja też. - przyznałam z poważną miną.

-Dlatego chcę to naprawić. - uśmiechnął się i chwycił moją rękę. - Tym razem będzie inaczej. 

-Nie mam, co do tego, żadnych wątpliwości. 

--------------------------------------------------------------------------

Miał być dłuższy, ale muszę iść na próbę i nie zdążyłabym już dzisiaj nic napisać, a nie chcę, żebyście musieli tak długo czekać : D

Btw. Dziękuję, za to, że czytacie moje opowiadanie, i za to, że zostawiacie komentarze. Wasze opinie wiele dla mnie znaczą. Jeszcze raz dziękuję <3