Rozdział 25.

Harry pomógł mi znieść walizkę na dół. Wciąż przecierałam łzy, które nie chciały przestać płynąć. Stanęliśmy niepewnie na korytarzu, przodem do salonu. Jednak wzrok mieliśmy opuszczony.

-Gotowa? – spytała oschło moja menedżerka.

-Tak – odpowiedziałam cicho.

Jane wstała, chwyciła swoją torbę, którą wcześniej przyniosła już z góry i stanęła obok mnie. –Dziękujemy Taylor za gościnę – zwróciła się, niespodziewanie miło, do lokowanej blondynki, która wydawała się być zbita z tropu.

-Nie ma za co – rzekła zdezorientowana.

-Do widzenia – pożegnała się kobieta i ruszyła szybko w stronę wyjścia, tak, że nawet nikt nie zdążył jej odpowiedzieć. Nadal stałam w tym samym miejscu, a za mną Harry, podpierający moją walizkę.

-No to pa – powiedziałam nagle.

-Chloe tak mi przykro – Taylor rzuciła mi się na szyję – Gdybym nie ja…

-Nie Tay – przerwałam jej. - To ja was w to wszystko wplątałam. Przepraszam.

Na ostatnim wypowiedzianym słowie zadrżał mi głos. Tylko nie płacz. Nie tu przy wszystkich. Po chwili każdy, oprócz loczka, stał już obok mnie i mocno mnie ściskał.

-Zobaczysz, wszystko będzie dobrze – uśmiechnęła się słabo Amy.

-Mam nadzieję – odwróciłam się i chciałam chwycić swoją walizkę. Jednak Styles nie chciał jej puścić.

-Zostań – powiedział twardo, ale w jego głosie można było usłyszeć rozpacz.

Zauważyłam, że Taylor szepcze coś do reszty, po czym każdy udał się do kuchni. Niall zrobił to najwolniej, co chwila na nas zerkając. Gdy już nikogo nie było w pomieszczeniu, Harry znowu się odezwał.

-Zostań Klaudia – spojrzał mi prosto w oczy. Już nie dałam rady powstrzymać łez. Leciały mi strumieniami.

-Zobaczymy się w Londynie – powiedziałam, wysilając się na uśmiech.

-Po tym co się stało, Jane już nie pozwoli nam się spotykać – jego oczy też były pełne słonej cieczy.

-Pozwoli. Nie martw się. Pamiętasz? Wszystko będzie dobrze – starałam się przekonać samą siebie. Harry puścił walizkę i przytulił mnie tak mocno, że nie dotykałam stopami do ziemi. Mimo tego, że ledwo oddychałam, nie chciałam żeby mnie puszczał. Niestety, po chwili rozległ się klakson samochodu, którym zatrąbiła zniecierpliwiona menedżerka. Harry odstawił mnie szybko na ziemie i podążył za mną do taksówki, wioząc moją walizkę. Pomógł mi ją wstawiać do bagażnika, po czym otworzył dla mnie drzwi.

-Dzięki – uśmiechnęłam się słabo i pocałowałam go w policzek.

-Harry Styles zawsze do usług – powiedział, pokazując przy tym jeden ze swoich dołeczków. Zaśmiałam się cicho, weszłam do pojazdu, a Harry zamknął drzwi. Zostałam sam na sam z Jane. Nie licząc oczywiście kierowcy taksówki. Nagle samochód ruszył, a ja jeszcze zdążyłam pomachać loczkowi, a także reszcie, którzy szybko wybiegli z domu. Uśmiechnęłam się szeroko, ale dyskretnie, aby Jane tego nie zauważyła. Gdy grupka przyjaciół znikła z zasięgu mego wzroku, usiadłam prosto i czekałam aż moja menedżerka zabierze głos. Jednak nic takiego się nie wydarzyło przez całą drogę do lotniska. Na miejscu było tak samo. Podała mi bez słowa bilet, a potem nie odzywając się, wzięła walizkę i ruszyła w stronę bramki. Ma zamiar już się nigdy do mnie nie odezwać?

Siedziałyśmy już w samolocie. Obok siebie. Czułam wielki dyskomfort. Postanowiłam posłuchać muzyki. Gdy już wyjęłam komórkę i słuchawki z torebki, nagle usłyszałam głos obok siebie.

-Nie powiem nic twojej mamie.

-Dzięki – odparłam z wielką ulgą.

-Po co mamy ją tak martwić? – nie mogłam jej wyczuć. Jest zła czy już odpuściła?

-Też racja – pokiwałam głową.

-To nie znaczy, że ominie cię kara – O nie! – Od teraz nie będzie żadnych wyjazdów do USA. Chyba, że ze mną.

Skinęłam głowę ze smutkiem.

-Po drugie. Nie możesz przyjaźnić się z Taylor.

-Co? – na to nie miałam zamiaru się zgodzić – O czym ty opowiadasz?

-Ta dziewczyna ma na ciebie zły wpływ.

-To nie była jej wina! Sama, o tym zdecydowałam! – krzyknęłam z rozpaczą. Kilka par oczu zwróciło się w naszą stronę.

-A ona, jako dorosła osoba powinna cię od tego odwieść, a nie jeszcze ci w tym pomagać.

-Zrobiła to, bo jest moją najlepszą przyjaciółką.

-Tak nie postępują prawdziwi przyjaciele. Mówię też o Harry’m Stylesie. O znajomości z nim też możesz zapomnieć.

-Nie! Nie zrobisz mi tego!

-Jestem twoją menedżerką! Robię to dla twojego dobra! – kobieta też już nad sobą nie panowała.

-Pozbawienie mnie przyjaciół ma mi wyjść na dobre? – odpowiedziałam z przekąsem.

-Niewłaściwych przyjaciół – podkreśliła. – Chleo, musisz zrozumieć, że jesteś w centrum uwagi. Spotykanie się z takimi osobami może sprawić ci wielkie kłopoty.

-O czym ty mówisz? – nie mogłam pojąć jej słów. Ona całkiem zdurniała. – To było moje kłamstwo. Nie ich. Oni mnie tylko wspierali, aby uniknąć dla mnie przykrej sytuacji.

-I co? Udało im się? – spytała złośliwie kobieta.

Posłałam jej swoje mordercze spojrzenie.

-Chcieli jak najlepiej.

-Ja też tego chcę.

-No to wsadź mnie do piwnicy i karm mnie samym chlebem i wodą! Każ mi spać pod mostem przez miesiąc! Zagoń mnie do sprzątania całego Londynu! Ale nie pozbawiaj mnie przyjaciół! – po moich policzkach płynęły słone łzy. Jane spojrzała na mnie, lekko zszokowana.

-Ja… - przełknęła ślinę. – Jestem twoją menedżerką.

-Dla mnie zawsze byłaś jak członek rodziny – po tych słowach włożyłam słuchawki, odwróciłam się do okna, ale kątem oka zerkałam na kobietę. Ujrzałam w jej oczach łzy. Odkąd ją znałam, nigdy nie płakała. Przynajmniej nie przy mnie.

-------------------------------------------------------------------------------------

Dolecieliśmy w jedenaście godzin. W Londynie był już 5. luty, godzina szesnasta. Pospiesznie zabrałyśmy swoje walizki i ruszyłyśmy w stronę wyjścia. Na podwórku czekał na nas Ben, z którym uścisnęłam się lekko na przywitanie. Wziął nasze walizki i zapakował je do swojego wozu. Po dwudziestu, cichych minutach byliśmy w domu.

-Pójdę się umyć – oznajmiłam i nie czekając na jakąkolwiek reakcje weszłam na górę, taszcząc za sobą swój pakunek. Rzuciłam walizkę na łóżko i szukałam rzeczy, w które mogłam nałożyć. Niestety wszystko było pogniecione. Zasada druga: Nie pozwól, na to, aby Harry Styles pakował ci walizkę. Uśmiechnęłam się do siebie i wyjęłam jakieś ubrania z szafy, po czym udałam się do łazienki.

Miałam nadzieję, że ciepłym strumieniem wody zmyje wszystkie, gnębiące mnie wyrzuty sumienia. Niestety, nic z tego. Wyszłam z łazienki, zwaliłam walizkę na podłogę i położyłam się na chłodną pościel. Później się rozpakuję. Zamknęłam oczy i gdy już za chwilę miałam odpłynąć w krainę snów, ktoś zapukał do drzwi. To była Jane.

-Jesteś głodna? - było niepokojąco miła.

-Nie, dzięki – odwróciłam się i posłałam jej niepewny uśmiech. Kobieta chciała już wyjść, kiedy nagle mimowolnie się odezwałam.

-Zrobili to, bo chcieli, żebym z nimi była - Jane spojrzała na mnie, zdając się nie wiedzieć, do czego zmierzam. – Taylor i Harry – wytłumaczyłam krótko.

-Chleo, ja…

-Nie chcieli, żebym siedziała w domu, kiedy oni będą się świetnie bawić. Dlatego mi pomogli. Po za tym, Harry chciał zrezygnować z Los Angeles, ale ja mu, na to nie pozwoliłam. Nie chciałam, żeby przeze mnie zepsuł sobie osiemnaste urodziny.

-Rozumiem.

-To nie ich wina! Zaraz. Co?

-Mówię, że rozumiem. Nie powinnam zabraniać ci się z nimi przyjaźnić. Nie wiem co mnie napadło. To była głupota – chciałam przyznać jej rację, ale w porę ugryzłam się w język. – Za te wszystkie kłamstwa spędzisz miesiąc w swoim pokoju. Możesz się z nimi kontaktować, ale żadnych spotkań.

-Dobra – zgodziłam się niechętnie.

-Chloe – jej głos nabrał znowu przyjemny ton. – Ale między nami będzie wszystko ok?

Miała obawy. Czułam to. Wiedziałam nawet dlaczego. Powiedziałam ,,BYŁAŚ jak członek rodziny”. Przyznam, że było to umyślne, jednak w nerwach. Nadal jest mi bliska. Nic się nie zmieniło.

-Jane, kocham cię – w moich oczach pojawiły się łzy.

-Ja ciebie też kocham, mała - przycisnęła mnie mocno do piersi i zostałyśmy w tej pozycji przez około pięciu minut. Potem wstałyśmy i obie udałyśmy się do kuchni. Usadowiłam się na krześle przy stole, a kobieta otworzyła lodówkę i wyjęła z niej masło i ser.
-Jane... - zaczęłam
-Hm? - menedżerka była pochłonięta robieniem kanapek.
-Za 8 dni moje urodziny. Wiem, że o jakiejś imprezie będę mogła zapomnieć.
-Raczej tak.
-Mogą pojechać do Polski? - przeszłam do sedna.
-Myślę, że nie mogę ci tego zabronić - przez jej twarz przeszedł cień uśmiechu. Podeszłam do niej i pocałowałam w policzek.
-Dzięki - szepnęłam jej do ucha i pobiegłam na górę, aby powiadomić o tym Emilkę. Włączyłam skype i całe szczęście była online. Bez zwlekania zadzwoniłam do niej.
-Halo - usłyszałam głos przyjaciółki, a po chwili jej postać pojawiła się na ekranie.
-Hej Mila. Mam fajne wieści. 
-A mianowicie?
-Przyjeżdżam do Polski! - na mojej i jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.
-Na ile? - dziewczyna aż wstała z podekscytowania.
-Jeszcze nie wiem, ale postaram się przynajmniej na tydzień.
-Byłoby zajebiście.
-Nie mogę się doczekać - odparłam całkowicie szczerze. - A teraz sorry, muszę lecieć, ale odezwę się później.
-Do zobaczenia!
-Pa!
Nacisnęłam czerwoną słuchawkę i zamknęłam laptop, po czym udałam się do kuchni, aby zjeść, przygotowane przez Jane, kanapki. Siedziałyśmy w ciszy, kiedy nagle kobieta odchrząknęła, a ja spojrzałam na nią z zaciekawieniem.
-Chleo?
-Tak?
-Nie nic już. Nieważne - opuściła wzrok i kontynuowała jedzenie.
-Jak już zaczęłaś to mów! - nakazałam z rozbawieniem.
-Pomyślałam, że może... - zawahała się, a ja kiwnęłam głową, zachęcając ją do mówienia dalej. - Może mogłabym polecieć z tobą? To znaczy, do Polski.
Milczałam, żując swoją kanapkę.
-Jeżeli nie chcesz to nie. Ja tylko..
-To... - przełknęłam szybko co miałam w buzi - To wspaniały pomysł.
Jane podniosła wzrok, a na jej twarzy widniał piękny, szczery uśmiech.

---------------------------------------------------------------------------

Dziękuję za przeczytanie, a teraz mam do was pytanie...Jak czytacie imię "Chleo" ? : D