Rozdział 23.

-Może pójdziemy zjeść na mieście? - zapytał Harry, przełączając kanały.
-To na co kupowaliśmy tyle jedzenia?
-Też racja - nieoczekiwanie podniósł się z kanapy. - To ja zrobię kolację, a potem idziemy na miasto
-Dla mnie pasuje.
Oparłam głowę na łokciu, który położyłam na oparcie fotela i pustym wzrokiem spoglądałam przez okno. Ciekawe co robi Niall. Potrząsnęłam szybko głową i przetarłam twarz dłońmi. Nie myśl o tym.
-Hej Dusia? Możesz mi powiedzieć jak należy się obsługiwać tym piekarnikiem - zapytał, przegarniając ręką włosy. Zachichotałam.
-Chodź, pokażę ci.
Udaliśmy się w stronę kuchni i nagle rozbrzmiał dzwonek do drzwi.
-Kto to może być? - spojrzałam zdezorientowana na Harry'ego, który tylko wzruszył ramionami i poszedł dalej. Ja natomiast, nadal stałam w jednym miejscu. Przełknęłam ślinę i powoli zaczęłam podchodzić do drzwi. Proszę, oby to nie była Jane. Błagam! Ręka mi drżała, kiedy sięgałam do klamki. Jeden ruch i drzwi były otwarte.
-Hej - odparł nieśmiało uroczy blondyn.
-Cześć - mój wzrok natychmiast przeniósł się na ładną brunetkę.
-Um...To jest Amy - chłopak wskazał na dziewczynę.
-Witaj, miło mi cię poznać - wyciągnęła do mnie rękę. Po sekundowym zawahaniu, odwzajemniłam gest.
-Chloe - odparłam krótko.
-Wiem. Jestem twoją fanką - uśmiechnęła się szeroko, a moje kąciki ust ledwo się podniosły. Miedzy nami zapanowała krępująca cisza. Niall odchrząknął.
-Harry jest u ciebie? - zagadnął Irlandczyk.
Nie zdążyłam nic odpowiedzieć, bo nagle za mną pojawił się loczek.
-Chloe co ty tu....Amy! - krzyknął entuzjastycznie.
-Znasz ją? - spytałam z lekką frustracją.
-Tak. To przyjaciółka Nialla. Już ją poznałem. Wchodźcie.
Nie mając wyboru, otworzyłam szeroko drzwi i ustąpiłam im drogi.
-To nie jest tak, jak myślisz - szepnął Niall, którego głowa znajdowała się bezpośrednio nad moją.
-Nie wiem, o co ci chodzi - odparłam obojętnie i wzięłam kurtkę od Amy. - Powieszę ją.
-Dziękuję - odparła słodko dziewczyna. Wydaje się być miła. Odeszłam od wieszaków i ruszyłam za nimi do kuchni.
-Daj Harry. Ja to zrobię - odepchnęłam go od piekarnika i nastawiłam temperautrę na urządzeniu.
-Na ile tu zostajesz? - zagadnął Styles.
-Jutro wyjeżdżam - odpowiedziała Amy. - Niestety muszę. Praca. Obowiązki.
-Rozumiem - odparł loczek. - To znaczy, że dzisiaj ostro imprezujemy!!
Cała trójka wybuchnęła głośnym śmiechem. Ja stałam z boku, udając, że coś robię.
-Jasne. Teraz muszę lecieć, ale odezwę się do was.
-Już spadasz? Dopiero co przyszliście.
-Muszę się spakować. Niall przyprowadził mnie tu tylko dlatego, bo męczyłam go, żeby poznał mnie z Chloe May - wyszczerzyła zęby. Wszyscy utkwili we mnie wzrok, a na moich policzkach pojawiły się rumieńce.
-Och... - nie wiedziałam co powiedzieć. - Bardzo mi miło.
-Głupio mi o to pytać, ale dałabyś mi swój autograf?
-To trochę niezręczne - odparłam.
-Jak nie chcesz to nie - powiedziała skrępowana.
-Nie, nie. Pewnie, że chcę. Tylko gdzie ja...
Dziewczyna błyskawicznie pobiegła na korytarz i wróciła z moim zdjęciem w ręku.
-Co... - spojrzałam na nią zakłopotana.
-Miałam to w kurtce. Za bardzo dziwne? - jej twarz zrobiła się nieco czerwona.
-Nie. To jest całkiem normalne - wymieniłam znaczące spojrzenie z Harrym.
Podpisałam się na fotografii i obdarowałam dziewczynę ciepłym uśmiechem. Chyba ją lubię.
-No to, pa.
-Odprowadzę cię - rzekł Harry i podążył za dziewczyną.
W kuchni zostaliśmy tylko ja i Niall. Próbowałam unikać go wzrokiem. Jednak to było silniejsze ode mnie. W końcu spojrzałam w jego błękitne tęczówki, a następnie szybko się odwróciłam.
-Przepraszam - wypalił blondyn.
-Za co? - spytałam cicho, odwracając lekko głowę w jego stronę.
-Za to, że cię zdenerwowałem.
-Nie zdenerwowałeś...
-Dopiero jak się rozłączyłaś, załapałem jaki ze mnie kretyn - zrobił mały krok w moją stronę. - Amy to tylko moja przyjaciółka z dzieciństwa. Najlepsza przyjaciółka, ale nic więcej.
Już kompletnie odwróciłam się do niego, ale nie patrzyłam mu w oczy. Z zaciekawieniem spoglądałam na swoje stopy.
-Proszę, nie bądź zła. Czuję się okropnie - wyczułam rozpacz w jego głosie.
Nic nie odpowiedziałam. Za to podeszłam do niego bliżej i złożyłam na jego policzku delikatny pocałunek.
-Nic się nie stało - wyszeptałam i oboje wymieniliśmy się malowniczymi uśmiechami.
----------------------------------------------------------------
Szliśmy we czwórkę ulicami Los Angeles, robiąc dla wszystkiego zdjęcia i pokazując palcami na prawo i lewo. Wyglądaliśmy jak wesołe, beztroskie dzieci. Wciąż podejrzliwie spoglądałam na Nialla i Amy, jednak między nimi, rzeczywiście, nic się nie działo.
-Wejdziemy tu? - zapytał loczek, wskazując na jakiś lokal, w którym przypuszczalnie trwała jakaś dyskoteka.
-Nie chcę mi się. Wolę pozwiedzać miasto - oznajmiłam.
-Ja też - odparła brunetka.
-Też nie mam ochoty na imprezę - zawtórował nam Irlandczyk.
Styles wzruszył ramionami, a po chwili wyskoczył w powietrze.
-No to lecimy! - zaczął biec w podskokach przed siebie. Jego zachowanie było komiczne, dlatego każdy z nas wybuchnął gromkim śmiechem. Po chwili, nie zastanawiając się, dołączyłam do przyjaciela, a zaraz po mnie Niall i Amy. Krzyczeliśmy w niebo głosy i wydurnialiśmy się. Przechodni mogli pomyśleć, że jesteśmy pod wpływem alkoholu, ale mogę zapewnić, że byliśmy całkowicie trzeźwi. Po dziesięciu minutach, nieustannego skakania i biegania, opadliśmy na trawnik w pobliskim parku. Zorientowałam się, że leżę bardzo blisko Nialla. Nasze dłonie się stykały.
-Zajebiście - odparł zdyszany Styles.
Wszyscy mieliśmy na twarzach szerokie uśmiechy. Oddychaliśmy głęboko, będąc kompletnie zmęczeni. Czułam się wspaniale.
Nagle, z tego niesamowitego stanu, wybudziła mnie moja komórka, która zaczęła dzwonić. Spojrzałam na wyświetlacz i zamarłam.
-Chleo co ci jest? Jesteś jakaś blada - zauważyła Amy.
-To Jane - wymieniłam znaczące spojrzenie z Harry'm.
-Odbierz - polecił loczek. Zrobiłam to i włączyłam na głośno mówiący, aby reszta mogła wszystko usłyszeć.
-Halo - powiedziałam ostrożnie.
-Gdzie jesteś? - nie mogłam wyczuć w jakim jest humorze.
-W parku - postanowiłam na razie kłamać jak najmniej.
-Z kim?
-Jest tu Harry, Niall, nowa znajoma, Amy i... - zamknęłam oczy - ...i Taylor.
-Dobrze się bawicie? - to był sarkazm czy naprawdę ją to ciekawi?
-Tak, jest świetnie - powiedziałam przekonująco.
-To fajnie. Dzwonię, bo chcę ci powiedzieć, że właśnie wysiadłam z samolotu i jestem na lotnisku.
-Ah tak? A gdzie? - uśmiechnęłam się pełna ulgi.
-W LAX.
Telefon prawie wypadł mi z ręki. Trzy pary oczu spojrzały na mnie z przerażeniem.
-G...gdzie? - zapytałam, mając nadzieję, że się tylko przesłyszałam.
-No w Los Angeles. Za dwie godziny lub mniej będę pod domem Taylor. Szykujcie dla mnie łóżko - roześmiała się kobieta. - Buziaki.
Rozłączyła się, a ja oszołomiona nie mogłam wydusić z siebie słowa. Jak to? Jane w domu u Tay? Za dwie godziny?! Nie, nie, nie. To nie może być prawda. To tylko sen. Obudź się Klaudia!
-I co teraz? - Harry utkwił we mnie swój zatroskany wzrok.
-Jestem w dupie.
---------------------------------------------------------------------------

Wiem, że rozdział znowu krótki, no ale wy przecież uwielbiacie takie dramatyczne zakończenia :3