Rozdział 36.

Chodziłam po korytarzu w tą i z powrotem z niecierpliwieniem oczekując pojawienie się Nialla w moim domu.
-Zaraz wykopiesz dziurę w podłodze - zaśmiała się menadżerka, która obserwowała mnie zza lady w kuchni.
-Boże Jane, strasznie się stresuje - przerwałam swój marsz i usiadłam na przeciwko kobiety.
-Czym? - zagadnęła, upijając łyk soku pomarańczowego.
-Nie odzywał się przez cztery dni. Wszystko może się teraz wydarzyć - odparłam smutno, strzykając palcami.
-Chyba nie myślisz, że z tobą zerwie?! Byłby kompletnym idiotą gdyby to zrobił - kobieta odstawiła pustą szklankę, podeszła do mnie  przytuliła mnie. - Wszystko będzie dobrze mała.
-Mam taką nadzieję - uśmiechnęłam się słabo, a ona pocałowało mnie w czoło. Po chwili rozległ się dzwonek do drzwi, a ja błyskawicznie zerwałam się z krzesła. Zerknęłam po drodze w lustro i poprawiła włosy, po czym otworzyłam drzwi. Za nimi stał mój anioł o blond włosach. Przełknęłam ślinę i nagle zaschło mi w gardle. Czułam, że nie mogę wydobyć z siebie ani słowa.
-Hej - przywitał się grzecznie.
Nie jest zły. To dobry znak.
-Mogę wejść? - spytał po krótkiej chwili, kiedy to patrzyliśmy się na siebie w milczeniu.
Odchrząknęłam.
-Tak jasne, właź - przepuściłam go w drzwiach i przyglądałam się jak zdejmuje kurtkę i buty. Nawet przy wykonywaniu tych banalnych czynności wyglądał cudownie.
-Jest tu Harry? - spytał niespodziewanie.
-Um...Nie, to znaczy tak, sama nie wiem.
-Nie wiesz czy jest u ciebie w domu? - chłopak zmarszczył brwi.
-On tu wchodzi kiedy chce - uśmiechnęłam się szeroko, a Niall wykrzywił swoje usta w lekki grymas.
Znowu zapadła cisza. Słychać było tylko tykanie zegara i Jane krzątającą się w kuchni.
-Może pójdziemy do mnie do pokoju? - zaproponowałam.
-Jasne, czemu nie - wzruszył ramionami i podążył za mną na górę.
-Siadaj - wskazałam mu fotel, stojący w kącie, a sama usiadłam na łóżku. Gdy już Horan się usadowił, utkwiłam w nim wzrok i mimo wszelkich prób, nie mogłam go od niego oderwać.
Tym razem on odchrząknął, a moje wszystkie mięśnie się spięły. Czekałam na jego słowa.
-Chciałaś mnie widzieć.
Kiwnęłam głową.
-Po co?
-Co takiego? - nie spodziewałam się takiego pytania. Mam się tłumaczyć z tego, dlaczego chcę spotkać się ze swoim chłopakiem? To bez sensu. Jeżeli nie miał ochoty tu przyjeżdżać mógł tego nie robić. - O co ci chodzi?
-Może źle to powiedziałem
-Raczej tak.
Chłopak był najwyraźniej zakłopotany i po jego wyrazie twarzy można było wnioskować, że żałuje swoich słów. Coś mi kazało nie kontynuować tej dyskusji. Przecież nie chciałam się z nim kłócić.
-Dobra Niall, nieważne. Liczy się to, że tu jesteś i mogę cię znowu zobaczyć - uśmiechnęłam się serdecznie - Tęskniłam za tobą.
-Ja za tobą też - wstał, a następnie usiadł tuż przy mnie. - Ale nie chcę być tylko twoim przyjacielem.
-Co? - zmarszczyłam czoło z niezrozumieniem.
-Oglądałem twój ostatni wywiad. Zrobiło mi się trochę smutno.
-A! - z zażenowania walnęłam się w czoło. - O to ci chodzi. Przepraszam. Spanikowałam.
-I mam zrozumieć, że w następnym wywiadzie przyznasz się do tego, że jesteśmy razem? - na jego twarzy pojawił się znaczący uśmieszek, a ja opuściłam głowę.
-Nie wiem - odpowiedziałam cicho.
Irlandczyk dotknął mojego podbródka i uniósł delikatnie moją głowę. Patrzyliśmy sobie w oczy. Ten niezwykły błękit.
-Słuchaj Chloe, kiedyś będziemy musieli wyznać prawdę.
-Wiem - nie wiedzieć czemu po moim policzku popłynęła ciepła łza, którą blondyn szybko otarł kciukiem.
-Ale przyjdzie na to czas - dodał i mocno mnie przytulił. Boże, to prawda, że Niall Horan przytula najlepiej na całej kuli ziemskiej. Człowiek po prostu zapomina o wszystkich problemach czy zmartwieniach. Siedzieliśmy w tej pozycji przez około minuty.
-To znaczy, że dlatego nie dawałaś znaku życia przez 4 dni? - chciałam się upewnić.
-Nie do końca - chłopak podrapał się po karku. - Sam nie wiem dlaczego tak się zachowałem. Może się bałem, że teraz już nie będzie tak samo.
-Harry miał rację - szepnęłam.
-Słucham?
-Jesteśmy dziwakami.
------------------------------------------------------------------------------------
Po godzinie wszyscy, czyli ja, Niall, Harry i Jane, siedzieliśmy w salonie i oglądaliśmy jakiś ogłupiający program na MTV. Mieliśmy przy tym kupę śmiechu. Horan obejmował mnie ramieniem, przez co czułam się niesamowicie bezpiecznie i swobodnie. Emanowało od niego ciepło i spokój, a na dodatek ten cudowny zapach jego perfum. Czułam się wspaniale.
-Dobra kociaki, ja już idę się kłaść - poinformowała nas kobieta, podnosząc się z miejsca.
-Jest dopiero ósma. Posiedź jeszcze z nami - powiedziałam.
-Nie, jutro muszę wstać o siódmej i pozałatwiać parę spraw. Pojadę też do szpitala, aby odwiedzić Dave'a - nasiliła się na uśmiech. - Dobranoc.
-Dobranoc - odpowiedzieliśmy chórem, a następnie chłopaki z powrotem zwrócili wzrok na ekran telewizora, kiedy ja wciąż wpatrywałam się w puste miejsce, na którym jeszcze przed chwilą stała moja menadżerka.
-Coś nie tak? - spytał Irlandczyk, najwyraźniej czując moje spięcie.
-Martwię się o Jane - posmutniałam. - Widać po jej oczach, że jest jej ciężko.
-Też to zauważyłem - odparł loczek. - Ale niestety nic nie możemy zrobić.
Każdy z nas wpatrywał się ślepo w telewizor ze smutnym wyrazem twarzy.
-Wiecie co? Ja się już będę zmywał - powiedział nagle Harry - Jedziesz ze mną Niall?
-Hm - chłopak spojrzał na mnie. Jego oczy były tak pociągające, że miałam ochotę go pocałować tu i teraz, nie zważając na to, że Hazz na nas patrzy.
-Zostań - szepnęłam, robiąc maślane oczka.
-Jedź sam, później przyjadę - odparł w stronę loczka, nadal nie spuszczając ze mnie wzroku.
-Jak chcesz - rzucił niepewnie - Bawcie się dobrze, na razie.
-Pa!
Po kilku sekundach usłyszałam trzaśnięcie drzwiami i w tym samym czasie blondyn natychmiast wpił się w moje usta. Nie był jednak zbyt nachalny, całował delikatnie, a jednocześnie namiętnie. Przesunął swoją dłoń na moje biodro, a moja ręka wtopiła się w jego włosy. Nasze języki nie ustępowały, walcząc o dominacje. Dłoń Irlandczyka powędrowała na mój pośladek, a chłopak zaczął przesuwać się coraz bliżej. Po chwili był już nade mną, a ja leżałam plecami na kanapie. Nie mogliśmy się od siebie oderwać. Pragnęliśmy siebie tak mocno, jednak nie mogliśmy sobie pozwolić na więcej. Przynajmniej ja nie mogłam. Oparłam dłonie o jego klatkę piersiową, próbując go odepchnąć, lecz nie przestawałam go całować. Nagle chłopak zaczął zjeżdżać niżej i już po chwili całował namiętnie moją szyję. Jęknęłam cicho, co usatysfakcjonowało blondyna. Naparł na mnie mocniej, a jego zwinny język czułam na swojej szyi.
-Niall - chciałam poprosić, żeby przestał, lecz nie mogłam tego z siebie wydusić. Chłopak oderwał się od mojej szyi, oblizał dolną wargę, pocałował mnie krótko w usta, a następnie wrócił do pozycji siedzącej, chwytając moją rękę i ciągnąc mnie do siebie.
-Co jest? - spytałam nieco zdezorientowana.
-Jane - powiedział niemo, wskazując głową w stronę kuchni.
Ujrzałam otwarte drzwiczki od lodówki, a za nimi nogi mojej menadżerki. No tak, przez Nialla zapomniałam o istnieniu Jane. Brawo Klaudia.
-Może pójdziemy na górę? - zaproponowałam.
-Chyba już pójdę - odparł, patrząc na zegarek.
-Dlaczego? - posmutniałam. Przez głowę przeszła mi myśl, że zachowuje się jak jakaś desperatka. Spokojnie dziewczyno, przecież możesz mieć go dla siebie codziennie.
-Jutro musimy wstać o dziewiątej, bo mamy wywiad w Belfast. Chcę wcześniej się położyć.
-Ale zobaczymy się?
-Wrócimy późno w nocy.
No może niekoniecznie codziennie.
-No cóż, może jakoś wytrzymam - uśmiechnęłam się słabo, a chłopak pocałował mnie w czoło.
-Każda chwila bez ciebie jest chwilą straconą - wyznał, po czym pocałował mnie w usta. To był miły pocałunek. Takie lubiłam najbardziej, chociaż tym namiętnym też nie miałam nic przeciwko.
Podprowadziłam go do drzwi i znowu obserwowałam jego ubieranie się. Muszę przyznać, że robił to bardzo seksownie i kręciło mnie. Tak, jestem dziwna.
-To do...
-Gali Kids Choice Awards? - wtrąciłam - Występujecie, prawda?
-A ty jak zwykle wszystko wiesz. Niczym nie można cię zaskoczyć - zaśmiał się, a moje serce zabiło nieco szybciej.
-Może przyjdziesz do mnie przed galą?
-I razem na nią pójdziemy? - na jego twarzy znów pojawił się znaczący uśmiech.
-Wiesz...- przegryzłam wargę z zakłopotania. Przybycie z Niallem na imprezę, to jak wyznanie całemu światu, że jesteśmy razem.
-Wiem - uśmiechnął się i pocałował mnie w policzek, na którym natychmiast pojawił się rumieniec. - Dobranoc moja księżniczko.
-Pa Niallku - uśmiechnęłam się szeroko.
Chłopak otworzył drzwi, a za nimi stał niespodziewany gość.
-Harry? Co ty tutaj robisz? - zdziwił się Irlandczyk, widząc niepewnie uśmiechającego się przyjaciela.
-Martwiłem się o ciebie.
-------------------------------------------------------------

Zauważyłam, że pod rozdziałam jest coraz mniej komentarzy. Nie podoba wam się? Piszcie co, chętnie przyjmę krytykę i poprawię błędy. Proszę, przedstawiajcie swoją opinie, gdyż wasze zainteresowanie i zaangażowanie mobilizuje mnie do dalszego pisania.
A więc zasada:
20 komentarzy = następnych rozdział