Rozdział 35.

Obudziłam się po zaledwie godzinie, dlatego że KTOŚ wciąż się wiercił na moim łóżku.

-Nie śpisz już? – spytał niewinnie.

-Zamknij się i wynoś się z mojego domu – powiedziałam opanowanie.

-Jeszcze się nie wyspałaś?

-Harry proszę. Od jutra muszę zacząć pisać piosenki na nową płytę, do tego uczyć się roli, chcę chociaż przez chwilę mieć spokój.

-Ok, rozumiem – loczek przybrał poważną minę – To ja się będę zmywał.

Podniósł się, nie zmieniając wyrazu twarzy.

-Harry, serio, bardzo bym chciała spędzić z tobą jak najwięcej czasu, ale muszę…

-Chloe, spoko. Musisz odpocząć – uśmiechnął się w sposób jaki uwielbiam i pogłaskał mnie po głowie – Miłego relaksu.

Mimowolnie się zaśmiała, a chłopak uraczył mnie jeszcze swoim przyjemnym uśmiechem, po czym zniknął za drzwiami.

Wreszcie spokój.

Niewiele myśląc, zapadłam w głęboki sen, a obudziłam się dopiero o dziewiątej, następnego dnia.

-Pobudka – powiedziała Jane, wkraczając do mego pokoju.

-Już nie śpię.

-No to wstawaj szybko – kobieta klasnęła w dłonie.

-Jest niedziela – zmarszczyłam czoło.

-Masz dzisiaj wywiad w „Good Morning London”, nie pamiętasz?

Machinalnie walnęłam się w czoło.

-Na śmierć zapomniałam.

-Ach, na szczęście masz mnie – kobieta wyszczerzyła zęby. – Masz tu ciuchy od projektantki.

-Nie mogę ubrać czegoś swojego?

-Masz być na dole za pół godziny – zignorowała moje pytanie, wychodząc z pokoju.

Ekstra.

Chwyciłam ubrania, leżące na krześle, które przyniosła Jane i uważnie się im przyjrzałam.

Nie podobają mi się.

Odłożyłam je z powrotem na miejsce i zamiast nich, wzięłam ulubioną koszulę i dżinsy, po czym udałam się do toalety.

-To nie jest strój od projektantki.

-I? – uniosłam brwi. Wiem, zachowywałam się jak rozpieszczony bachor, no ale u każdego czasem włącza się buntownik, a ja nie zamierzałam na wszystko przystawać.

-Z wiekiem stajesz się coraz bardziej nieznośna – stwierdziła Jane.

-A ty wymagająca – minęłam ją, siadając przy stole. Kobieta otworzyła buzie, a po chwili znowu ją zamknęła. Chyba uznała, że nie ma sensu kontynuować tej dyskusji.

Zjadłyśmy w ciszy, udałyśmy się do samochodu Bena i po godzinie byliśmy na miejscu. Do wywiadu zostało trzydzieści minut, więc spokojnie miałam czas, aby wyjść do fanów. Niestety, ten pomysł komuś nie przypadł do gustu.

-Masz się stąd nie ruszać. Nie chcę cię zaraz szukać po całym mieście – skwitowała Jane.

-Tylko na chwilkę. Możesz wyjść ze mną – złożyłam ręce i pięknie ją prosiłam.

-Chloe…

-Proszę… - zrobiłam maślane oczy, a przecież im nikt nie może się oprzeć.

-No zgoda – a nie mówiłam!

-No to chodź – złapałam ją za rękę i ruszyłam w stronę drzwi. Gdy tylko je otworzyłam wydał się ryk i pisk. Fani. Moich kochani Springers.

-Cześć wszystkim!

Rozdawałam autografy osobom, które stały najbliżej ogrodzenia i wymieniłam parę słów z kimkolwiek mogłam. Obok mnie stała, lekko podenerwowana menedżerka. Jednak nie zamierzałam się nią przejmować. W tej chwili liczyła się tylko ta grupa osób, która zabrała się jedynie po to, żeby mnie zobaczyć. Niesamowite, prawda?

------------------------------------------------------------------------------------------

-Jak się czujesz Chloe?

-Dziękuję, bardzo dobrze – odpowiedziałam z szerokim uśmiechem na ustach. Fani potrafią poprawić humor i to w stu procentach.

-Mam do ciebie pytanie – dziennikarz zarzucił nogę na nogę , przez co wyglądał bardzo komicznie, lecz próbowałam zachować powagę. – Twój film pojawi się…?

-W czerwcu. Jedenasty czerwiec, serdecznie zapraszam.

-Czy jest już osoba, która wybierze się z tobą na premierę?

-Właściwie to tak – powiedziałam, zapominając ugryźć się w język.

-Uuu, a mogę wiedzieć kto jest tym szczęściarzem?

-Umm….to niespodzianka? – uśmiechnęłam się, kryjąc zagubienie.

-No weź, mi możesz powiedzieć.

Jesteśmy w telewizji geniuszu.

-Powiem ci po programie – wybrnęłam sprytnie.

-No dobra – puścił mi oczko.

I tak ci nic nie powiem.

Mężczyzna kontynuował wywiad, a ja przez cały czas obawiałam się tego, że zaraz poruszy bardzo stresujący temat.

-Ostatnio widziano cię z Niallem Horanem – po tych słowach, na ekranie za mną wyświetliła się fotografia, przedstawiająca mnie i Irlandczyka w Tesco. Jak na zawołanie! – Co masz na swoje wytłumaczenie?

Z niczego nie muszę ci się tłumaczyć! To moje życie i moja sprawa!

-Przyjaźnimy się, to nic wielkiego – coś mi mówi, że będę żałować tych słów.

Facet zażartował, co było nawet zabawne, ale i tak nie zaczęłam darzyć go sympatią.

Potem były pytanie o moją dalszą karierę muzyczną etc. Nie powiem, było w miarę dobrze i momentami śmiesznie. Całkiem udany wywiad. Nie licząc tych głupich wpadek. No nic, przecież człowiek uczy się na błędach.

----------------------------------------------------------------------------------------

-Za dwa dni Kdis Choice Awards! W co ja się ubiorę?

-Może w jakąś sukienkę?

-Dzięki Harry, ty to potrafisz doradzić.

-Mhm – chłopak jak zahipnotyzowany wpatrywał się w ekran telewizora.

-Harry! – walnęłam go z całej siły poduszką.

-Co? – spytał, rozbudzony z transu.

-Nie wiem w czym mam iść galę! – podniosłam ręce z rezygnacją.

-Mam ci pożyczyć swoje ciuchy?

-Nie, nie chcę wyglądać jak skończona ciota.

-Dlaczego jesteś taka niemiła? – popatrzył na mnie ze zmarszczonymi brwiami.

-Bo mnie nie słuchasz i nie poświęcasz mi zbytniej uwagi – zrobiłam smutną minę.

-Chloe masz chłopaka. Idź go pomęcz.

-Ugh! – zdecydowanym ruchem podniosłam się z kanapy i ruszyłam w stronę kuchni.

-Co tam mała? – zapytała Jane, wyciągając coś z lodówki.

-Nic – usiadłam na taboret i oparłam głowę o dłonie.

-Mi przecież możesz powiedzieć – odparła kobieta, siadając naprzeciwko mnie.

-Tak myślisz? – spiorunowałam ją spojrzeniem, w szybkim tempie wyszłam z pomieszczenia i pobiegłam na górę, po czym zamknęłam się w pokoju.

Ona nic nie zrozumie. Harry tak samo. Z Taylor boję się rozmawiać, a Emilka jest tysiące kilometrów ode mnie. Cholera.

Usiadłam na łóżku i zaczęłam ślepo wpatrywać się w plakat 1D powieszony na ścianie. Dlaczego jest mi tak źle?

Oczywiście, moje całe zachowanie nie było spowodowane tym, że nie mam się w co ubrać. Chodziło o Nialla. Mojego chłopaka. Co między nam jest? Wyraźnie „coś” Tylko co? Czy to miłość, czy może jedynie zauroczenie. Już sama nie wiem co o tym myśleć. Wydaje się być dobrze, a czuję się dziwnie. Nie powinnam. Może to tylko jakiś jeden z moich humorków. Może jutro wstanę i znów będę cieszyła się tym, że jestem z Niallem Horanem. Jestem? Właśnie, gdzie on teraz jest? Czemu nie ma go tu przy mnie? Powinien siedzieć u mnie w domu, być tutaj, a kto jest zamiast niego? Harry. Głupi Harry, który nie chce iść ze mną na zakupy!

-Muszę do niego zadzwonić – powiedziałam sama do siebie i spojrzałam na komórkę. Podeszłam do biurka i zamiast telefonu wzięłam do ręki zeszyt i długopis. Otworzyłam go i nabazgrałam trzy zdania, które akurat wpadły mi do głowy.

,,Do me a favor
Tell me what you think about me
Tell me how you want this to be”

Przeczytałam te słowa jeszcze pary razy, po czym zamknęłam zeszyt i schowałam go pod poduszkę.Za chwilę rozległo się pukanie do drzwi.

-Proszę! - krzyknęłam, będąc pewna, że to Harry. Jednak, ku mojemu zdziwieniu, do pokoju weszła Jane.

-Masz chwilę?

-Zależy na co - zgrywałam obrażoną.

-Chcę porozmawiać - jej twarz odkrywała skruchę i smutek. Nie mogłam odmówić.

-Wejdź - zgodziłam się, a kobieta zamknęła drzwi i usiadła na skraju łóżka.

-Nie wiem czy zauważyłaś, ale ostatnio pomiędzy tobą i mną jest bardzo źle. Nie mam pojęcia czym to jest spowodowane. Może twoim dojrzewaniem, albo twoim...

-Może twoją arogancją? - wtrąciłam.

-Słucham?

-Jane, nie wiem czy wiesz, ale ostatnio stałaś się nie do wytrzymania. Nie potrafię z tobą dojść do porozumienia. Wciąż narzucasz swoje rację. W pewnych chwilach mam już po prostu dość. Nie mam pojęcia dlaczego stałaś się ostatnio tak uszczypliwa, ale skończ, bo inaczej będziemy musiały zakończyć współpracę – powiedziałam poważnym tonem. Może trochę za ostro, no ale musiało to wreszcie do niej dotrzeć.

-Chyba nie chcesz mnie zwolnić? – zadrżał jej głos.

-Nie chcę, ale gdy będzie taka konieczność to niestety będę musiała – starałam się nie rozkleić. – Jane, posłuchaj. Kocham cię jak własną matkę. Pamiętasz jak mi obiecałaś, że razem będziemy się świetnie bawić? Że nie będziesz mnie ograniczała? No i na początku rzeczywiście tak było, ale nie wiem z jakiego powodu przez ostatni miesiąc jesteś taka złośliwa?

-Trudno to zrozumieć…

-To mi wytłumacz – nie spuszczałam z niej wzroku, kiedy ona natomiast wolała wpatrywać się w beżowy dywan. Odetchnęła głęboko, po czym przetarła dłońmi twarz, a następnie oparła łokcie o kolana.

-Chloe, mam chłopaka.

Ta informacja totalnie mnie zszokowała. Nie, żeby Jane była nieatrakcyjna, bo wręcz przeciwnie, ale po prostu nie spodziewałam się takiej odpowiedzi.

-Co? To wspaniale! Jak się nazywa? Ile ma lat? Jak wygląda? Od kiedy jesteście razem? – zasypywałam ją pytaniem, kompletnie zapominając o złości.

-Spokojnie – kobieta zaśmiała się krótko – Ma na imię Dave, ma 37 lat, wysoki brunet, przyjaźnimy się już od 3 lat, a parą jesteśmy dopiero od dwóch miesięcy.

Zamierzałam jej pogratulować, a także opieprzyć ją za to, że nie powiedziała mi wcześniej, kiedy nagle jej twarz nabrała smutnego wyrazu.

-O co chodzi?

-Boże Chloe – kobieta ponownie ukryła twarz w dłoniach, lecz teraz zaczęła szlochać, a kiedy podniosła głowę, jej oczy były pełne łez – On jest chory. Ma raka krtani. Boję się. Nie wiem jak mu pomóc.

Płakała rzewnymi łzami, a ja nie miałam pojęcia jak ją pocieszyć. Po chwili ją objęłam.

-Udaję przed tobą, że jest dobrze, a wcale nie jest. Przez to stałam się bardziej nerwowa i pochopna. Nie wiem co się ze mną dzieje. Już sobie nie radzę.

Masowałam ją delikatnie po plecach, a gardło miałam ściśnięte. Zrobiło mi się strasznie głupio, ale także byłam smutna przez nieszczęście menedżerki.

-Za miesiąc ma operację – wybełkotała w moją koszulkę.

-Wszystko będzie dobrze – próbowałam ją chociaż trochę pocieszyć.

-Mam nadzieję – uśmiechnęła się słabo.

-Chodź, położymy się. Jesteś przemęczona – chwyciłam jej rękę i delikatnie pociągnęłam w głąb łóżka. Już po chwili obie leżałyśmy obok siebie, oparte o poduszki.

-Klaudia?

-Tak?

-Pamiętaj, że nigdy nie chciałam dla ciebie nic złego.

-Wiem, o tym. A ty pamiętaj, że możesz mi o wszystkim mówić co ci leży na sercu.

Uśmiechnęłyśmy się do siebie, a za chwilę odpłynęłyśmy, każda w swój magiczny świat.

----------------------------------------------------------------------------

-Wstawaj królewno – zdecydowanie to nie był głos Jane.

-Harry daj mi spokój – narzuciłam kołdrę na głowę.

-Ile można spać. Już mi wstawać – chłopak jednym ruchem ściągnął ze mnie pościel, po czym zaczął skakać po łóżku jak nienormalny. Ta scena odtworzyła mi zabawne wspomnienie. Jednak nie dałam za wygraną. Wsadziłam głowę w poduszkę i starałam się ignorować turbulencje i krzyki przyjaciela. Loczek widząc mój brak reakcji, chwycił poduszkę leżącą obok i zaczął mnie nią okładać.

-Zwariowałeś? Debilu, to boli. Złaź stąd! – próbowałam opanować sytuacje, a po chwili zepchnęłam go na podłogę.
-Oj Chloe, nie wiedziałem, że jesteś taka drapieżna - wykonał w moją stronę dziwny gest, przypominający drapanie kota.
-A ja nie wiedziałam, że jesteś taki nienormalny - chłopak wyprostował się i spojrzał na mnie z szeroko otwartymi oczami. - No dobra wiedziałam.
Chłopak zaśmiał się głośno, po czym wskoczył do łóżka, kładąc się obok mnie. Oparł się na łokciu i wpatrywał we mnie z tym swoim głupi uśmieszkiem.
-Wypad - odepchnęłam go ręką.
-Dzwoniłaś do Nialla? - zapytał nieoczekiwanie.
-Nie, a co? - próbowałam ukryć zażenowanie.
-Wszystko między wami dobrze?
-Tak, dlaczego pytasz?
-Hm, no nie wiem. Od przyjazdu do Nowego Jorku nawet się nie spotkaliście. - jego głos nabrał poważny ton - Wszystko gra? Mi możesz powiedzieć.
Spojrzałam na niego z ukosa, zastanawiając się przez chwilę.
-Właściwie to nie wiem co się dzieje. Myślałam, że jest dobrze. Nawet bardzo. Nie mam pojęcia czemu się do mnie nie odzywa. Jeszcze 4 dni temu rozmawialiśmy przez telefon. Mam mętlik w głowie.
-Jesteś jego dziewczyną, zadzwoń do niego.
-Boje się - odparłam cicho.
-Czego?
-Że nie będzie chciał ze mną rozmawiać albo dowiem się czegoś strasznego.
-Myślę, że dramatyzujesz. Niall jest w tobie zakochany po uszy.
Oblałam się rumieńcem i natychmiast chciałam go ukryć, ale po minie Harry'ego można było zwiastować, że już go zauważył.
-Kiedy jeszcze nie byliście razem wciąż o tobie gadał. Normalnie nawijał jak pozytywka. Co lubisz, gdzie jesteś, jakiego papieru toaletowego używasz.
Uśmiechnęłam się szeroko. Kogoś mi on przypomina.
-Zna twoje wszystkie piosenki i uważa, że jesteś najpiękniejszą dziewczyną stąpającą po tej ziemi.
Teraz byłam już całkiem czerwona.
-Dlaczego więc nawet nie zadzwoni? - spytał cicho.
-Bo jest tak samo dziwny jak ty - podsumował loczek. - I dlatego ja muszę was obu wyręczać. - po tych słowach wyjął z kieszeni telefon i wybrał numer Horana.
Z oczekiwaniem nasłuchiwałam sygnału.
-Co tam, bro? - usłyszałam nagle ten nieziemski głos.
-Siema Niall, dzwonię, żeby ci o czymś, a właściwie o kimś, przypomnieć - spojrzał na mnie znacząco.
-Nie rozumiem.
-Kojarzysz kogoś takiego jak Chloe May?
-O co ci chodzi? - Irlandczyk parsknął śmiechem.
-O to, że twoja dziewczyna siedzi sama w pokoju i wylewa łzy w poduszkę, bo nie widziała swojego chłopaka od czterech dni, a ten nawet nie raczy jej odwiedzić.
Nie mogłam opanować się od śmiechu, dlatego zakryłam twarz dłońmi.
-Boże, jaki ze mnie idiota.
-Zgadzam się.
-Zaraz u niej będę.
-Czekamy - loczek rozłączył się, ale jeszcze zdążyłam usłyszeć ten boski śmiech po drugiej stroni słuchawki.
-Nienawidzę cię Harry - zaśmiałam się głośno.
-Ty lepiej rób się na bóstwo, bo zaraz twój kochaś tu będzie.
-Nie wiem jak mam ci dziękować.
-Odpłacisz się w nocy - podniósł zalotnie brwi do góry.
-Chyba w twoich snach - uraczyłam go porządnym kuksańcem, po czym mocno go przytuliłam.
-Jesteś najlepszym przyjacielem pod słońcem - wymamrotałam, wciąż go mocno ściskając,
-Co proszę? Nie słyszałem - puścił mnie, nastawiając bliżej ucho.
-I nie usłyszysz - powiedziałam, pokazałam mu język, po czym poszłam do łazienki i spojrzałam na swoje odbicie.
Tak jak myślałam. Strach na wróble.
-------------------------------------------------
Zostawiajcie opinie!

a tak btw to JAK WRAŻENIA Z FILMU?